Καλοκαιρινή κατοικία στην Κέα

Προσεγγίζοντας  το οικόπεδο από τους άγριους χωμάτινους και στενούς δρόμους της Κέας, η πρώτη εντύπωση που έχει κανείς είναι η απεριόριστη και ανεμπόδιστη θέα στο αιγαίο, παρατηρώντας την Κύθνο, την Γυάρο και την Σύρο στο απέραντο γαλάζιο.

Μερικές βελανιδιές, σκίνα και χαμηλής βλάστησης μυρτιές, ξεπετάγονται ανάμεσα από τις ξερολιθιές και το άγριο βραχώδες έδαφος του οικοπέδου που προστάζει απόλυτη χαλάρωση και ησυχία.

Το κτίριο προοριζόμενο για επαγγελματική χρήση ως τουριστική επιπλωμένη κατοικία, δανείζεται τα σκληρά και άγρια χαρακτηριστικά που βρίσκονται στο νησί, όπως οι ξερολιθιές και οι βραχώδεις εκτάσεις, όπως επίσης και παραδοσιακά μοτίβα (πχ περιστερώνες) και τα μεταποιεί ως ένα ομογενές σύνολο που ο ήλιος, ο αέρας και οι ανεμπόδιστη θέα στην θάλασσα έχουν τον πρώτο και κυρίαρχο ρόλο.

Χωρισμένη σε 3 επίπεδα ενωμένα μεταξύ τους με μια μακρόστενη σκάλα και διάδρομο, εκμεταλλεύεται την κλίση και θέα του οικοπέδου ενώ ταυτόχρονα η διαφοροποίηση των όγκων, δεδομένου ότι το οικόπεδο είναι επικλινές και μακρόστενο προς την Θέα, επιτρέπει σε κάθε χώρο άμεση επαφή με την φύση και τον εξωτερικό χώρο, ιδιοτικότητα – στοιχείο απολύτως απαραίτητο για την χρήση που προορίζεται – καθώς και ανεμπόδιστη θέα στο πέλαγος.

Σε αντίθεση με τους άλλους 2 όγκους, που στεγάζουν τα υπνοδωμάτια με ιδιωτικά λουτρά το καθένα, ο μεσαίος όγκος στεγάζει όλους τους χώρους διημέρευσης,  παραταγμένους προς την θέα, ενώ ο άπλετος εξωτερικός χώρος ορίζεται από μια επικλινής ξερολιθιά κατά μήκος της θέας, ενώ στην ίδια διάταξη υπάρχει πισίνα ορίζοντα με χώρο καθιστικού στο επίπεδο του νερού  και μια πρόβολη πέργολα, εδραιωμένη μόνο στον επικλινή τοίχο έτσι ώστε να μην υπάρχουν πουθενά κολόνες που να εμποδίζουν την θέα, η οποία χρησιμοποιεί το παραδοσιακό μοτίβο ως στοιχείο σκίασης.

Όσον αφορά την αρχιτεκτονική εσωτερικού χώρου, κύριος στόχος ήταν η έλξη του χρήστη προς τον εξωτερικό χώρο και τη θέα, μπλέκοντας έτσι τα ξεκάθαρα όρια των εσωτερικών και εξωτερικών χώρων με σκοπό την χρήση κάθε χώρου της κατοικίας ως επέκταση του καλοκαιρινού – εξωτερικού τρόπου ζωής. Αυτό επιτυγχάνεται με την χρήση όμοιων και συνεχόμενων υλικών μέσα και έξω της κατοικίας (πχ πατητή τσιμεντοκονία σε όλα τα δάπεδα), τη χρήση φυσικών υλικών όπου είναι δυνατόν και παραδοσιακών χτιστών όγκων (καναπές, κρεβάτι κ.α)και την χρήση μεγάλων συρόμενων υαλοπετασμάτων καθώς και την επανάληψη του μοτίβου που χρησιμοποιείται για εξώφυλλα των πορτών και της πέργολας, σε στοιχεία πάνελ των ντουλαπών.

Τέλος, οι προσόψεις είναι βαμμένες με λευκά χρώματα παραδοσιακών τεχνικών και υλικών, επιτρέποντας ταυτόχρονα στο έργο να ενοποιείται οπτικά με το περιβάλλον του, σεβόμενο τον παραδοσιακό χαρακτήρα των «κατοικιών»  της Κέας και ταυτόχρονα να έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το σκουρόχρωμο και άγριο πέτρωμα του εδάφους που εδράζεται.

Τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα ένα απλό γεωμετρικό κέλυφος, που επιτρέπει στην φύση και θέα να έχουν τον πρώτο ρόλο, και η αρχιτεκτονική του κτιρίου να δρα βοηθητικά όπου χρειάζεται για να ενισχύει την ταυτότητα της περιοχής και να βοηθά τον χρήστη να επικεντρωθεί πραγματικά εκεί που έχει σημασία – στην ξεκούραση και καλοπέραση του, ενώ ταυτόχρονα μέσω της αρχιτεκτονικής, παίρνει ψήγματα του παραδοσιακού χαρακτήρα της περιοχής που επισκέπτεται, χωρίς όμως αυτά να του επιβάλλονται.